„Gdzie Biblia mówi i my mówimy, gdzie milczy, my milczymy również”
Tomasz Campbell (1763-1854)

Biblia, tj. Pismo Święte, Słowo Boże, składające się z 66 ksiąg kanonicznych (39 ksiąg Starego Testamentu i 27 Nowego), jest zakończonym i wystarczającym do poznania prawdy objawieniem Bożym. Jest to natchniony przez Ducha Świętego jedyny autorytet w sprawach wiary i życia, godny pełnego zaufania we wszystkim, o czym się wypowiada.

Istnieje tylko jeden, żyjący i prawdziwy Bóg, objawiony człowiekowi jako Ojciec, Syn i Duch Święty.

Każdy człowiek jest grzeszny i potrzebuje zbawienia. Zbawienie otrzymuje przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Zbawienie jest darem łaski Bożej udzielanym każdemu, kto pokutuje ze swoich grzechów i pokłada całkowitą ufność w Chrystusie.

Bóg okazał nam swoją miłość, poświęcając dla nas Jezusa Chrystusa, swego Jednorodzonego Syna. Przez grzech i winę podlegaliśmy Bożemu gniewowi i potępieniu, lecz w Chrystusie mamy możliwość pojednania się z Bogiem.

Jezus Chrystus, Syn Boży, zstąpił na ziemię będąc poczętym z Ducha Świętego i narodzonym z Marii dziewicy. Umarł za nas na krzyżu, odkupując nas od winy i kary za grzech. Zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, gdzie panuje i wstawia się za nami. Powróci w mocy i chwale na ziemię, by sądzić żywych i umarłych oraz ustanowić swoje królestwo.

Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem człowieka i jedynym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Człowiek może być usprawiedliwiony tylko z łaski, przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

Duch Święty jest sprawcą odrodzenia i uświęcenia człowieka. Obecny we wszystkich wierzących, oświeca ich umysły ku zrozumieniu prawdy, zawartej w Piśmie Świętym, wydaje w nich swoje owoce, daje im swoje dary, wyposaża ich w moc do posługi na świecie oraz prowadzi ich do uświęcenia.

Kościół jest jeden – powszechny, apostolski, święty. Jest Ciałem Jezusa Chrystusa, żyjącym i rosnącym w Nim, którego On jest Głową.
Celem Kościoła jest: oddawanie chwały Bogu oraz zwiastowanie Jego wielkości, zwiastowanie wszystkim ludziom Ewangelii, oraz budowanie się nawzajem.
Członkowie Kościoła poprzez społeczność w Duchu Świętym, posłuszeństwo Słowu Bożemu, wzajemną miłość, zachętę i nauczanie wzrastają w wierze i pobożności, na wzór Jezusa Chrystusa.

Wierzymy w powszechne zmartwychwstanie i życie wieczne, jako dar łaski w Jezusie Chrystusie, oraz wieczne potępienie, jako wyraz Bożej sprawiedliwości.

Uznajemy ustanowione przez Jezusa Chrystusa: chrzest w wieku świadomym poprzez zanurzenie w wodzie, jako wyraz wiary oraz Wieczerzę Pańską przyjmowaną pod postacią chleba i wina.

Kościół Chrystusowy w Trójmieście ma szczególną historię. Pierwszy zbór powstał tu zaraz po wojnie, w Gdańsku, przy ul. Libermana 9. Jego pierwszym pastorem został prez. Paweł Bajeński.

Z uwagi na ciasnotę rozpoczęto starania o większy obiekt. W 1947 r. pozyskano pomenonicki budynek wraz z zapleczem w centrum miasta, przy ul. Menonitów 2, ale zniszczony w 75%. W 1948 r. przystąpiono do jego odbudowy. Prace wykończeniowe zostały przerwane jesienią 1950 r. w związku z aresztowaniami i uwięzieniem czołowych przywódców kościelnych przez ówczesne władze komunistyczne. Brak nadzoru i niesprzyjający klimat doprowadziły do zdewastowania obiektu, a w konsekwencji do utraty tego budynku.

W 1986 r. postanowiono rozpocząć na nowo pracę ewangelizacyjną w Trójmieście. Dzięki staraniom ówczesnego dyrektora Polish Christian Ministers, Pawła Bajko zakupiono posesje w nadmorskiej dzielnicy Gdyni Orłowie z przeznaczeniem na siedzibę zboru. I tak już 5 lipca 1987 odbyło się pierwsze nabożeństwo w nowym zborze a jego pierwszym pastorem został Sregiusz Kobus.

Z czasem, na zapleczu kaplicy zbudowano pawilon katechetyczno-turystyczny z myślą o letnich obozach. Wspomnieć trzeba o tych którzy poświęcili czas i siły aby w tym miejscu rozpocząć dzieło krzewienia ewangelii . Oprócz wspomnianego już pastora Kobusa, należy przedstawić ; Alfonsa Józefowicza, Mikołaja Jakoniuka, Jerzego Puszcza, Ryszarda Kobusa czy też Andrzeja Wysockiego. A również dzielne siostry; Janinę Kobus, Janinę Jakoniuk i Kazimierę Józefowicz.

W okresie pierwszych 10-u lat zbór uczestniczył w wielu akcjach ewangelizacyjnych m.in. związanych z pobytem statków misyjnych „Anastasis” i „Logos” ewangelizacją Billy Grahama Nicky Cruza czy Luisa Palau.

W 1997 r. po przejściu na emeryturę obowiązki pastora zboru objął Ryszard Krawczyk mimo niewielkiej liczby członków i sporej rotacji wiernych zbór starał się maksymalnie wykorzystać darowany przez Boga czas i środki na zwiastowanie ewangelii w tym miejscu. Zbór nadal starał się brać udział w różnego rodzaju przedsięwzięciach misyjno –ewangelizacyjnych w Trójmieście m.in. prowadząc klub „Dobrej Nadziei” skierowany na pracę z dziećmi . W 2007 r. współpracował w projekcie „Realna Nadzieja” udzielając gościny młodzieży z Irlandii, Białorusi i Ukrainy którzy brali udział w głoszeniu i rozdawaniu ewangelii w Gdyni.

Przez zbór przewinęło się wielu ludzi, niekoniecznie zatrzymywali się tu na dłużej ale tu usłyszeli ewangelię i wielu poniosło ją dalej. Wyjątkowo ważnym, wręcz historycznym wydarzeniem był Nowy Rok 2012. Tego dnia, wspólnie z ewangelicznym zborem „Jordan”, mieliśmy uroczyste nabożeństwo, połączone z chrztem wiary i agapą. Żywiliśmy nadzieję, że to wydarzenie zaowocowało bliższą współpracą obu zborów. Pogłębiliśmy wzajemne relacje. Pan Bóg widział dalej lepiej, aniżeli my. Jemu, Świętemu Bogu, niech będzie cześć, chwała i dziękczynienie. Z inspiracji Ducha Świętego oba zbory postanowiły połączyć się, by dalej w jedności służyć Bogu żywemu. Już pod kierownictwem nowego pastora zboru Wojciecha Lemke .

Kościół Chrystusowy w RP należy do rodziny kościołów protestanckich. Za prekursora ruchu Kościoła Chrystusowego uznaje się Tomasza Campbella. Urodził się on w roku 1763 w Północnej Irlandii. Po ukończeniu studiów, już jako ordynowany pastor, rozpoczął pracę kaznodziejską i duszpasterską w Kościele prezbiteriańskim.

Gdzie Biblia mówi i my mówimy; gdzie milczy, my milczymy również – to credo Campbela.

W jego odczuciu, najważniejszymi problemami ówczesnego chrześcijaństwa było uznanie, że jedynie Słowo Boże jest w pełni wystarczające w sprawach wiary, a ludzkie zasady stanowią jedynie przeszkodę w poznawaniu prawdy i że prawdziwa jedność wszystkich chrześcijan jest możliwa jedynie na fundamencie powrotu do zasad Słowa Bożego.

Już po śmierci Campbella, służba tego Kościoła zaczęła promieniować poza granice kraju. Zbory powstawały w Anglii, Irlandii i innych krajach Europy. W roku 1921 działalnością misyjną objęta została też i Polska, w szczególności województwa wschodnie (wileńskie, nowogrodzkie, poleskie, wołyńskie i lwowskie).

W przedwojennej Polsce członkowie zborów wchodzących w skład Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych oprócz misji prowadzili aktywną działalność oświatową, charytatywną, wydawniczą i społeczną. Tuż przed wybuchem wojny Kościół liczył 85 zborów i 320 placówek misyjnych.

Po wojnie, w listopadzie 1946 roku Ministerstwo Administracji Publicznej wyraziło zgodę na wznowienie działalności Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych Wyznania Ewangelicznego w Polsce jako zrzeszenia religijnego.

Nie ominęły kościoła represje – we wrześniu 1950 roku władze naczelne Kościoła oraz prawie wszyscy aktywniejsi działacze zborowi zostali uwięzieni pod zarzutem zdrady stanu. Praktycznie wszystkie kaplice, kancelarie zborowe, a nawet prywatne pokoje, zostały opieczętowane. Niektórzy duchowni zostali wypuszczeni po kilku miesiącach, byli jednak i tacy, którzy do swoich bliskich powrócili dopiero po trzech latach. Została wstrzymana działalność wydawnicza i znacznie ograniczona wolność zgromadzeń.

Dziś nasza społeczność kościelna jest reprezentowana przez zbory w pięciu regionach kraju: pomorskim, mazurskim, wschodnim, centralnym oraz południowym.